Oczy szeroko otwarte - film, Izrael

Większość kinematografii izraelskiej ma charakter martyrologiczny. W Polandii mamy własną martyrologię, więc ichniej nam nie sprowadzają. Zadziwiające jest jednak, że z pozostałych, aż tak wiele jest filmów o tematyce gejowskiej na przestrzeni kilku lat zaledwie. Poprzednie, które widziałem, to "Yossi & Jagger" z 2002 roku i "Walk on Water" ("Chodzić po wodzie") z 2004. A są jeszcze lesbijski "Keep Not Silent" z 2004, "Say Amen" z 2005, "The Bubble" z 2006, dokument "Jerusalem Is Proud to Present" z 2008 (pominąłem XX wiek).

Film jest przydługi i przynudny, ale to nie znaczy, że nieciekawy. Mnie ujął. Poniżej o co w filmie chodzi, dla tych, co nie pójdą obejrzeć.

Głównymi bohaterami są Aaron, ortodoksyjny Żyd mieszkający w miejskiej enklawie dla sobie podobnych oraz Ezri, młody uwodzicielski chłopak, nie mniej ortodoksyjny. Ezri jest przesłodki. Męski, o pełnych ustach, nieco cielęcym spojrzeniu, o ciele młodego mężczyzny i mentalności chłopca. Nie sposób nie ulec takim wdziękom. Aaron ma żonę, dzieci, swojego rabiego i swoje miejsce w ortodoksyjnym środowisku. Ezri pokochał innego chłopaka z jesziwy, ale został odrzucony. Mam wrażenie, że Aaron jest dla niego namiastką, obiektem realizacji jego pożądania, ale niekoniecznie miłości. Jednak to w Aaronie następuje przemiana. Świetna jest scena seksu małżeńskiego, aż trudno uwierzyć, że ludzie mogą to tak nadal robić w XXI wieku. Nie dziwie się, że Aaron szuka odmiany. Tytuł nawiązuje chyba do tego, że Aaron w pełni świadomie zakochuje się i zaczyna pożądać Ezriego. Jest to silniejsze od niego. Niestety jego osobiste rozterki nie są specjalnie w filmie ukazane. Na pierwszy plan wysuwa się reakcja otoczenia. Rabin naucza, że bóg stworzył człowieka by był szczęśliwy. Aaron zdaje się podążać zgodnie z tą myślą. Mówi rabinowi "Byłem martwy, teraz żyję" - aż łzy napłynęły mi do oczu. Jednak o ile bóg chce, by człowiek był szczęśliwy, to inni ludzie, a szczególnie współwyznawcy, już niekoniecznie. Samozwańcza policja obyczajowa jest gotowa wkroczyć i to brutalnie, jeśli ktoś postępuje niezgodnie z regułami. To nie są weseli i jowialni Żydzi ze "Skrzypka na dachu".
Aaron nie potrafi pogodzić swojej tęsknoty, pożądania i miłości z wymogami nakładanymi przez współwyznawców, wybiera rozwiązanie ostateczne.

Po takim filmie aż narzuca się, że indoktrynacja religijna powinna być zakazana.