Przypadek Iwana Iljicza

Wszyscy nadal oczekują na recenzję Gejowskiego z "Nine". Nie wiem, czy pisanie jej nie mija się z celem, bo wszyscy już chyba byli i widzieli, i swoje zdanie mają. Umilę Wam to oczekiwanie notką o mojej kolejnej wizycie w teatrze.

Tak, znowu zostałem zaproszony do teatru. Zaczynam się przyzwyczajać do tego "bycia zapraszanym". Jakoś nikt wcześniej nie wpadł na to, żeby mnie podrywać na teatr, a muszę przyznać, że podoba mi się to szalenie ;)

Znowu Jaracz, a spektakl na motywach opowiadania Lwa Tołstoja "Śmierć Iwana Iljicza". Nastawiłem się bardzo pozytywnie, bo wyczytałem, że sztuka porusza jakże atrakcyjny temat umierania. Zasadniczo o umieraniu wiem niewiele, więc oczekiwania miałem duże. Scenografia minimalistyczna z niewielkim podestem, który od biedy można było uznać za katafalk. Do scenografii można jeszcze dodać czwórkę aktorów, którzy towarzyszyli Bronisławowi Wrocławskiemu. To o tyle ciekawy zabieg, że jako scenografia poruszali się i mówili, zupełnie zresztą nie wiadomo po co. Na środku katafalku dominował Wrocławski. Widziałem go dotąd tylko w "Seks, prochy i rock & roll". I właściwie było tak, jakbym ponownie oglądał "Seks, prochy i rock & roll" tylko z innym tekstem. Jedynie w nielicznych chwilach Wrocławskiemu udawało się wyjść poza manieryczność wyniesioną ze swojego sztandarowego monodramu. A sam tekst, a raczej jego adaptacja, nic do mojej skromnej wiedzy o umieraniu nie wniósł niestety.

Czy było aż tak źle? Szczęśliwie był jeden jasny punkt, który przykuwał moją uwagę. Reżyser z bliżej nieznanych powodów nakłonił Gierasima - służącego Iwana Iljicza - do rozebrania Wrocławskiego do majtek. Umówmy się, nie był to widok rozpalający moje zmysły. Uważam, że dla dobra sztuki reżyser powinien zrobić odwrotnie i kazać rozebrać Gierasima, granego przez Huberta Jarczaka. Dlaczego? Tylko posłuchajcie: urodzony 22 sierpnia 1984 w Węgorzewie, brunet, brązowe oczy, 180 cm, śpiewa, tańczy, pływa, jeździ konno, na nartach wodnych, na łyżwach, na rowerze, uprawia szermierkę i akrobatykę. Gdyby nie Hubert Jarczak nie byłoby po co na tę sztukę iść, jest rozkoszny ;)

Zdjęcie z witryny Teatru Jaracza. Autor zdjęcia: Grzegorz Nowak