Kastracja

Kilka lat temu poznałem taką jedną parkę. Właściwie, to najchętniej poznawałem jednego z nich. I byłoby z nim nawet dosyć dogłębnie, gdyby aktualny wówczas mąż nie wszedł w trakcie. Na szczęście nie zdziwił się (znając mnie), tym bardziej, że kąsek był łakomy. Choć zaskoczyło go, że to ja trzymałem lejce. Ale ja nie o tym.

Odwiedzaliśmy się wtedy towarzysko, tylko, że do nich trzeba było wchodzić w odstępach. Ten "mniej chętnie poznawany" obawiał się, że jak sąsiedzi zobaczą facetów wchodzących parami, to się zorientują, że oni są ciotkami. W mieszkaniu z racji akustyki postulowali używanie słów "branża", "ogródek" i unikanie słów "ciota", czy "gej". Wszystko z troski o to, by sąsiedzi nie zorientowali się, ze oni są homo, co rzekomo przez lata wspólnego zamieszkiwania udało im się utrzymać w tajemnicy. Propozycje wspólnego wyjścia do jakiegoś klubu gejowskiego odrzucali zgodnie. Ten "mniej chętnie poznawany" nie chciałby być rozpoznany, bo jest "osobą publiczną" - jak to określił. Nieco podjarany z kim to ja się zadaję podrążyłem temat owej "publiczności" i okazało się, że jest kasjerką w hipermarkecie. Komentarze wam pozostawiam.

Kontakt się urwał, bo widać nie mam talentu do konspiracji. Czy można uznać, że owa parka jest spoza środowiska? Temat mi się przypomniał wraz z nowopoznanym 27-latkiem. Przybył do Łodzi z Inowrocławia, zaczął pracować, kupił mieszkanie (wenge) i poczuł się samotnie. Ja niby miałem tę samotność rozproszyć. Facet nie powiem przystojny: brunet, 190 cm wzrostu, ładnie zbudowany, choć z już widocznymi zadatkami na brzuszek. Rozmowny, nawet pełen humoru. Nie będę się zapierał, miło się do niego przytulało. Ale miły nastrój zaczął się nieco psuć. Alkohol świetnie rozluźnia atmosferę, ale źle się dzieje, gdy wraz ze wzrostem stężenia zaczyna wywoływać agresję i zmienność nastroju. Z opowieści wynikało, że alkohol stał się rozwiązaniem dla problemu z akceptacją siebie i pocieszycielką po porażkach z facetami. Były momenty, że aż się bałem o siebie. Po alkoholu ludzie różnych jazd doświadczają, sam nie jestem wyjątkiem i dlatego patrzę na to z pobłażliwością. Jednak, gdy jazdy wywołane alkoholem stają się agresywne, ja wysiadam. Z nim wysiadłem, mam nadzieję, że już nigdy nie skontaktuje się ze mną. Gwoli przyzwoitości dodam, że seks z kimś tak przesiąkniętym wódą polegał głównie na miętoszeniu flaka, atrakcja podobna do zaspokajania się dżdżownicą, nawet jeśli wyrośniętą.

Chłopak jest oczywiście "spoza środowiska". Skazał się na banicję z troski o najbliższych, domniemanych przyjaciół, opinię wśród współpracowników, no bo co ludzie powiedzą. Z jednej strony rządzi nim irracjonalny strach, z drugiej potrzeba bliskości z innym facetem. Też sobie wybrał mnie akurat; jestem nie tylko "w środowisku", jestem w jego epicentrum! Zatrważające jest dla mnie, że 27-latek, z dala od domu, bez zobowiązań, w XXI wieku może sam wykastrować swoją osobowość w tak okrutny sposób. I za jaką cenę!